De meeste vrouwen maken bewust een keuze als het gaat om de vakantiebestemming. Maar als je het meer zoekt in een retreat of soul dive, zijn de keuzes die je dan maakt vanuit het hoofd of het hart?
Ik ging een aantal keer op vakantie naar het spirituele eiland Ibiza. Het noorden trok mij vanwege de natuur, de ruigere baaien en het “oorspronkelijke hippie gevoel”. Het eiland heeft lange tijd een magische aantrekking op mij gehad. Vooral het gevoel vrij te zijn in mijn doen en laten, wat zich vertaalde in dansen op het strand, bohemian kleding, mediteren en vrij uit praten en socializen.
Op elke foto die op Ibiza is gemaakt, STRAAL ik.
In Glastonbury ontwaakte de godin in mij. Dit kwam vooral naar voren tijdens het vieren van het jaarfeest Beltane en het bezoek aan de Goddess Temple. Alles in dit stadje inclusief het Keltische, resoneerde met me.
Het “mijn mannetje moeten staan” en “vechten voor mijn behoeftes”, verzachtte daar. Ook ging ik meer kleur dragen en mij vrouwelijker kleden. Ik wilde mij niet meer “verstoppen”, maar voelde dat het tijd werd “in het licht te gaan staan”.
In april dit jaar ging ik met een kleine vrouwengroep naar het Katharengebied in Zuid-Frankrijk. De reis zou ons leiden naar plekken waar Maria Magdalena geweest zou zijn. Voor mij was het een logisch vervolg van mijn zoektocht naar het vrouwelijke in mijzelf. Ik had al wat sfeer mogen proeven door het lezen van boeken over Maria Magdalena van auteurs als Geert Kimpen, Yvonne Ros en Ton van der Kroon. Ook waren er op Youtube veel meditaties en podcasts te vinden.
De natuur in de Pyreneeen was overweldigend schoon ron de tijd van dit jaar; alles stond volop in bloei, het groen was haast oplichtend en op de toppen van de bergen lag nog sneeuw. Ik dronk de schoonheid er van in. Ik bemerkte echter ook een zware energie die ik heb ervaren in het gebied rond het Kasteel van Montsegur waar de inquisitie bij de vervolging van de (laatste) katharen heeft plaatsgevonden. Ik kon aan de voet van de berg met de hele groep een mooi, helend ritueel doen.
Wat ik vooral wilde ervaren was de hoge frequentie van het vrouwelijke. Ik voelde die bij een van de bronnen waar (naar men zegt) Maria Magdalena gesproken heeft. Ik merkte – samen met nog iemand van de groep – de dunne sluier van de ongeziene wereld, op. Het water dat stroomde in een hartvormig bassin, de schoonheid van de pas ontluikende natuur eromheen, het murmelen van het water, het voelde als schoongewassen worden van leed, opgeladen worden van vreugde en dichtbij de Bron zijn.
Echter, het ware contact ervoer ik met de vrouwen waar we “voorbij ego en oordeel” een aantal oefeningen op zielsniveau deden. In ieders ogen zag ik Maria Magdalena. Wat wij “weten” is dat zij naast Geliefde van Yeshua en apostel der apostelen ook Vrouw was, net als jij en ik.
Ik zag in ieders blik gemis, pijn, verlating, verdriet, boosheid, angst voor afwijzing en uitsluiting. Daarnaast merkte ik op hoeveel OERKRACHT er ook was, vreugde, verbinding, heling, begrip, moed, passie, sensualiteit en seksualiteit. Ons vermogen te mogen Zijn. Bestaansrecht.
Die gelijkwaardigheid tussen man en vrouw (het oorspronkelijk Christendom), het evenwicht tussen het mannelijke en vrouwelijke en de diepe eerbied voor de natuur, is waar het deze wereld soms aan ontbreekt. Gelukkig zie ik steeds meer initiatieven ontstaan in verbinding en onvoorwaardelijke sister-/manhood.
Ons leven lang kunnen we blijven zoeken en verlangen naar Eenheid, naar de Bron waaruit we zijn ontstaan en waar we naar terugkeren. Zo lang we het hier op Aarde buiten onszelf blijven zoeken, zal dit zo blijven.
Ik geloof dat alles IN ons is.